Dat vertel ik je later wel

Er zijn niet zoveel reacties die mij van m’n stuk brengen. Ik stel mij altijd open voor het verhaal van m’n cliënt, als we wandelen door het Noord-Hollands duinlandschap met voorkeur voor de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Natuurlijk verrassen hun verhalen mij keer op keer. Ik zou haast zeggen: per definitie. Maar hoe verrassend ze ook zijn, ze passen eigenlijk altijd wel in het kader dat ik hanteer: de verhalen over jou, die jij accepteerde en je eigen maakte, zijn tegelijkertijd doem en zegen. Ze helpen je vooruit en bieden veiligheid. Maar ook belemmeren ze jouw volgende stap als deze in een andere richting gaat.

Ik ken de mensen die na een wandeling met mij nieuwe perspectieven voor ogen kregen, zich uitgedaagd voelden om te experimenteren of verband zagen tussen zaken die eerder niet verbonden waren. Ik weet mij dankbaar voor hun dankbaarheid.

Maar de frase, midden in een gesprek -en nu heb ik het niet langer over cliënten- met iemand die zegt: “dat vertel ik je later wel”, doet een deur op slot. Het maakt me onrustig en onzeker, want waarom telt dit argument nu niet? Moet ik beschermd worden? Of beschermt hij/zij dit -mooie- moment? Waarom sta ik nu buitenspel?

Gelukkig is de conversatie tussen cliënt en wandelcoach directer: alles komt op tafel tijdens die ene wandeling. En de volgende. Maar niet als onderdeel van een relatie met elkaar.