Vensterpost

Hij is inventief en wil aandacht. Met vijf postzegels plakt hij een briefje op m’n vensterglas. Ik sla aan op ‘sleutels die kwijt zijn’ dus schrijft hij dat: poortsleutel kwijt. Compleet met z’n telefoonnummer dat hij nog moeiteloos reproduceert.

Het gaat van kwaad tot erger en het gaat erg snel. Er is een diagnose ‘vasculaire dementie’ en een GGZ-casemanager die zich binnenkort meldt. En ook de GGD, afdeling Vangnet, heeft zich bij mij, de mantelzorger, bekend gemaakt.

Ondertussen buigen wij ons over de fietsen die een lege accu hebben, op slot staan zonder sleutels, complete wassen die nergens meer te vinden zijn (ook niet in de wasmand of de groenbak), onderbroeken die als kussentje voor koude voeten worden gebruikt, kleren die telkens de kast verlaten om volstrekt willekeurige redenen, schoenen die onvindbaar zijn (want niet aan z’n voeten), bloed op de keukenvloer (een teenwond?), waanzinnig smerige toiletten (we raden ernaar) en een onbestemde, nare, kooklucht in de keuken.

Voor mij is het geen ‘case’ maar een buurman. De inzet van de casemanager gaat dit misschien ook wel weer mogelijk maken, dat iemand met verstand van zaken beslist en ik gewoon weer toevluchtsoord mag zijn.

Natuurlijk interesseert mij zijn taal ook. Dat z’n kortetermijngeheugen het begeeft maar zoveel anekdotes beklijven. De wereld van de herinnering is altijd goed bewoonbaar. En hij blijft optimistisch, dat scheelt.