9 – Narratieve begeleidingskunde

Narratieve begeleiding wil het schijnbaar vastgeraakte losmaken, nieuwe gezichtspunten openen, alternatieve wegen ontdekken en bronnen van kwaliteit en vitaliteit aanboren. Problemen hoeven niet per se opgelost te worden, maar dienen een plek te krijgen zodat ze niet beheersend en vernauwend werken.

De narratieve begeleider helpt de cliënt zijn ogenschijnlijk hechte, consistente en subjectief geconstrueerde verhaal te openen door te ontregelen en door te deconstrueren en zo hetzelfde anders te gaan zien, kritischer, milder, dankbaarder.

Uitgangspunt is dat identiteit dialogisch is.

Michael White staat bekend als grondlegger van deze kunde. Marianne Banning-Mul heeft er in het Nederlands over geschreven. Wat mij opvalt is dat het eerder als een methode wordt gezien dan als een kennisterrein. Het wordt meer als een vaardigheid en attitude aangeboden aan supervisoren dan als (academisch) onderzoeksterrein gezien.

Voor mij is het taal in optima forma, taal die jou en mij aankleeft. Het is geschiedenis en bloedlijn die in je eigen taalgebruik doorklinkt, het is het spel met soepele tong die jouw taal richting geeft, het is Sodom en Gomorra, schepping en heelal.

Ik wandel mee met de Emmaüsgangers, de personen in de Canterbury Tales en elke fantasy roman waarin de hoofdpersoon zijn lotsbestemming ontdekt en ‑uiteindelijk- aanvaardt.